قصه فصل خزان و بدرود        

با شقایق گل گلزار وجود

قصه ای تلخ و غم افزا باشد      

تار تن را بزند از نخ و پود

غصه و آه و غم و اندوه است    

قصه ای که نتوان گفت و شنود

غم همانند جراحت باشد           

چون که آید نرود زود به زود

قصه ی زخم و نمک بر آن نیز     

خود حدیث دگر از خصم عنود

آن غمی که نه توان گفتن آن     

نه نهفتن که ندارد بهبود

آتش آن چو بسوزاند دل           

میکند خاک، بدن را بی دود

مادرم مرگ پیمبر بر تو          

مرگ تنها پدری نیک نبود

مرگ تنها نه پیمبر که پیام       

مرگ خورشید، نه، سرچشمه ی جود

حسبنا آن که بگفت ای مادر     

بود جاهل به کتاب محمود

آفرینش به یکی از ثقلین         

واژگون گردد و محو و نابود

بال تک وزر و وبال بدن است    

کی توان بال زد و کرد صعود

نه فقط او که دگر مردم هم            

فهمشان درک حقیقت ننمود

چیست قرآن چو نباشد جانش؟         

خانه بی صاحب و بی اذن ورود

هر که در خانه ی این گونه رود     

زان شود دست تهی و مردود

جز که در فکر چپاول باشد           

یا که طفلی و سفیهی و جهود

مادرم گر به رحیل مرسول           

شد تو را هدم رسالت مشهود

به حقیقت تو به حق بودی و بس     

تو خبر داشتی از غیب و شهود

سینه ات مخزن علم لدنی              

بود گنجینه ی اسرار و عهود

جز رسالت وَ امامت همه در         

نزد تو بود همانا موجود

یاد دارم سخنی نزد پدر               

گفتی از لوح و قلم، بود و نبود

رفت بابا به عجب نزد نبی            

گفت آریّ و علوم تو ستود

هیچ کس گر نکند باور من            

خود گواهم به صعود و به فرود

دل نکند از تو پس از مرگ رسول    

جبرئیل آن ملک رب ودود

با تو همناله شد و گفت سخن           

با تو از جانب رب معبود

در همان لحظه ی کوچ پدرت             

ناله ی تو به سما شد ممدود

گوییا آتش سوزان فتن                   

گشت جاری به نگاه تو چو رود

بود در غسل نبی دست وصی          

دستها شد به سقیفه معقود

پیکر پاک نبی بود زمین                

شد فضا معرکه ی ابر کبود

آسمان بارش فتنه چو گرفت            

در سقیفه ره دین شد مسدود

بود هارون پی امر موسی               

سامری آخرت خلق ربود

قرعه ی فال خلافت بزدند                  

شد فراموش غدیر معهود

پدرم غیبت و غفلت ننمود           

بود حاضر به حضور مقصود

پرتو از نور نبوت بگرفت             

ماه نو تیرگی از شب بزدود

فتنه از سقف سقیفه بگذشت            

خانه ی ما شد از آن، مه آلود

از صدای غرِش فتنه ی لال               

لرزه افتاد به خانه به عمود

بر در خانه ی وحی و تنزیل              

آتش افروخته آن قوم حسود

تا برند آن مه نو را به محاق          

شب شود تیره و شب پر پی سود

خواستی تا که کنی با سخنی           

دور از در خلف قوم ثمود

رأس فتنه لگدی بر در زد              

تو شدی راکع و محسن به سجود

حلقه زد اشک به چشمان ترم

سینه ام آه سیاهم بخشود

گفتی ای زینب من گریه مکن

دشمنت می شود این سان خشنود

این ستم ها شده دیباچه ی غم

تا که در کرب و بلا خیل جنود

چه کند با دل تو ای دختر

از بلایای بلا حدّ و حدود

مادرم خیمه ی ما سوزاندند

با همان هیزم این قوم حقود

با فشار در و دیوار اگر

محسن آمد به زمین و آسود

روی دست پسرت کرب و بلا

شیرخواره به سما بال گشود

آری این مثنوی زخم و نمک

از بنی ساعده ابلیس سرود

"صاحی" از باده ی این جام ألم

جرعه ای زد، خردش شد مفقود

شد شریک غم و آه زینب

ناله زد، سر زد از او لطم خدود

تا که در روز قیامت زهرا

با شفاعت کند او را مسعود