پیرمردی کشاورز و زحمت کش

به ظاهر، بی سواد و در واقع اهل معرفت

تا مجالی بود هر شب جمعه علاوه بر شب های ماه مبارک رمضان در جلسات ختم قرآن شرکت می کرد.

آن اواخر هم که توانی نداشت هر شب ماه مبارک، آرام آرام با صوتی لطیف در منزل به ختم قرآن می پرداخت.

هر روز صبح بعد از نماز فریضه صوت قرآنش نزول برکات و رحمت الهی را  برای اهل خانه در پی داشت.

گاهی خاطره ی قرآن آموختنش را برای من تعریف می کرد

خاطره ای كه می تواند برای ما جوانان و نوجوانانِ امروز آن هم با انبوه امکانات فراگیری علم، چراغ راه باشد و هدایت گر

حكایتی آموزنده كه از زبان خود او می خوانیم:

*****

در دوران سربازی توانستم دو سال ابتدایی را بخوانم. پس از پایان خدمت به شوق فراگیری قرآن، مصحفی شریف تهیه كرده، با خود به جلسات قرآن می بردم. شبی در راه بازگشت با حضرت حجت الاسلام والمسلمین حاج آقا اسدالله روحانی برخورد نمودم، پرسید:

- حسینعلی کجا بودی با قرآن؟

-  جلسه قرائت حاج استاد مختار (تمسکی).

- آیا قرآن هم می خوانی؟

- نمی توانم؛ همراه دیگران کلمات را با خود زمزمه می کنم ولی خجالت می کشم بخوانم.

- خجالت ندارد؛ گناه که ندارد؛ اگر غلط بخوانی، تذکر خواهند داد، یاد خواهی گرفت. حتما شبی یک آیه هم که شده بخوان!

خدا حفظش کند! همین شد و همین ........

شب های دیگر آیه آیه پیش رفتم و الآن می توانم قرآن را بدون اشتباه بخوانم و خدا را شکر گزارم .....

*****

این بود تمام خاطره ی آن پیر سفر كرده

البته این گونه نبود که به اقتضای سن و سال، به خود مغرور شود؛ نه، بلكه گاهی صحیح بعضی از کلمات قرآن را که برایش مشتبه بود، از من می پرسید.

15 فروردینِ هر سال، یاد آور وفات آن مرد دلسوخته است؛

ابوالشهید مرحوم آقای حاج حسینعلی فریدونی

خداوند روح او و روان شهید عزیزش، مهدی فریدونی، را شاد و با سیدالشهداء محشور فرماید.